Mijn verhaal

Gepubliceerd op 12 november 2021 om 10:33

Mijn verhaal

Dat ik graag mama zou worden, wist ik al als opgroeiend meisje. Ik werd de kindermagneet genoemd, vakanties vulde ik met babysitten en van mijn zakgeld kocht ik babykleertjes die ik bewaarde in een rieten mand. Ooit zou immers mijn kindje deze kleertjes kunnen dragen. Vlinders in mijn buik. Ik wist het zeker. 

Ik ben de natuur dan ook enorm dankbaar dat ik effectief mama ben kunnen worden van 2 prachtige zonen. Zwanger zijn, vond ik heerlijk. Ik voelde me zo verbonden met mijn kindjes. Mijn bevallingen waren jammer genoeg minder rooskleurig. Ondanks mijn goede voorbereidingen wist ik niet het vertrouwen te houden en heeft angst het tot twee keer toe overgenomen. Bij mijn eerste kindje heeft dit voor een erg wankelend postpartum gezorgd waarin ik mij heel vaak alleen en mislukt heb gevoeld. Ik voelde mij zo gefaald als vrouw. Hoe kon het zijn dat ik die alle boeken omtrent zwangerschap en geboorte had gelezen en nota bene vroedvrouw van opleiding, zo een vreselijke bevalling moest doorstaan. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Ik wou zelfs geen mama meer zijn. Borsten vol melk en zelfs dat ging fout. Na een vreselijke bevalling kon ik ook nog ervaren dat ik niet bekwaam was om mijn kind aan de borst te laten drinken. Nog meer tranen. Op was ik, helemaal op. In die tijd woonde ik ver van mijn familie en vrienden waardoor eenzaamheid het gevoel is wat als eerste bij mij opkomt als ik terugdenk aan mijn eerste weken als mama. Eenzaam en alleen. Gefaald als vrouw en als moeder. Een roze wolk met een zwart randje. Toch heb ik mij op de één of andere manier hier door geworsteld. Zonder hulp en zonder medicatie. Want er was ook schaamte. Allé, ik had nu toch waar ik al zolang van droomde. Mijn lieve baby heeft er zich allemaal niet veel van aangetrokken. Ik denk dat hij mijn sterke moederliefde heeft gevoeld, ondanks mijn angsten en twijfels. Hij wist dat ik hem nodig had en hij mij. Samen hebben we ons door de borstontsteking, kolfgeluiden, krampjes en de uren slaaptekort geworsteld. Alles omringd door die oersterke moederliefde. Ik herinner mij dat ik mij na een half jaar mama zijn terug wat meer in mijn kracht bevond. Dat ik terug helderder kon nadenken over keuzes die gemaakt moesten worden. Dat ik weer dichter bij mezelf was. Dat de roze wolk geen zwart maar ook een gouden randje kon hebben. Heerlijk is het wanneer je voelt dat je in je kracht kan staan en trouw kan blijven aan jezelf. Hoewel ik nog vaak heb gewankeld is het toch vooral door mijn tweede zwangerschap dat ik het verschil heb kunnen ervaren wat vertrouwen kan doen. Waar ik bij de geboorte van mijn eerste kindje werkelijk alles uit handen heb gegeven en overgeleverd was aan de angst, heb ik bij mijn tweede bevalling veel meer de regie in eigen handen kunnen houden. Ik wist ook gewoon heel zeker dat ik geen herhaling wou van die eerste traumatische bevalling. Angst heeft zeker meegekeken over mijn schouder. Ik voelde vaak zijn hete adem in mijn nek. Toch heb ik hem op afstand weten te houden. Hem niet laten infiltreren in deze zwangerschap. IK zou bepalen hoe het ging verlopen. Niet HIJ. Mijn baby en ik zouden dit samen doen. Geen drama, geen angst. Wel vertrouwen en kracht. Dankzij de waardevolle begeleiding van mijn vroedvrouw en de steun van mijn partner om mijn pad te mogen volgen, is het gelukt om deze keer geen trauma te beleven. Ik heb nog steeds niet de bevalling gekregen die ik iedereen zou toewensen maar ik had wel controle. Er werd naar mij geluisterd en ik kon op mijn gevoel afgaan. Er is overleg geweest en ik ben dicht bij mezelf kunnen blijven. Ook nu had ik weer borsten vol melk die ik met liefde aan mijn baby kon geven. Het lukte! Ik kon borstvoeding geven! Trots als een pauw, echt waar. Wat een verschil met mijn eerste postpartumervaring. Zonder twijfel heeft mijn fantastische kraamhulp daar ook haar steentje aan bijgedragen. Er werd voor mij gezorgd. Ik werd omringd. Ik was niet alleen. Vanaf dag 1 was hier een roze wolk met een gouden randje. En zo lieve mensen, zo zou het moeten zijn. Voor iedere mama, papa en baby. Dat ze zich liefdevol omringd voelen. Dat ze gekoesterd en verzorgd worden. Dat ze kunnen samen zijn en genieten van deze waardevolle tijd. Dat ze ondanks de vermoeidheid en zorgen kunnen zeggen dat ze ervan genoten hebben. Hoe zwaar ook. Dat dit hun als persoon krachtiger en sterker heeft gemaakt.

Ik heb ze beiden mogen ervaren. Het zwarte en het gouden randje. Ik ben ze alle twee dankbaar. Ze hebben mij zoveel geleerd. Ze hebben me gemaakt tot de mama die ik nu ben. Zo belangrijk is onze postpartumervaring jaren later nog steeds. Het is de blauwdruk van de start van het ouderschap. Van onschatbare waarde. Daarom wil ik met Sakura er voor jullie zijn. Zodat er nooit nog een mama, papa of baby is die zich alleen moet voelen. Die radeloos is. Die het gevoel heeft te falen. Die in stilte lijdt. Het is een ode aan de eerste 1000 dagen. Om deze wonderlijke periode het gouden randje te geven dat het verdient. Om je te laten voelen dat je niet alleen staat en dat hulp krijgen geen zwakheid maar juist kracht betekent. 

Lieve mama, papa en baby, you are so loved!

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.