"De korte tijd van je aardse bestaan
Is bedoeld om je diepste ziel te doorgronden.
Deze is uniek en herkenbaar, zoals de zon en de maan,
En wacht geduldig tot je haar tot leven zal wekken.
Als je voorbij de grenzen van je ego gaat
Ontdek je wie je werkelijk bent.
Je bent een prachtig en zuiver mens,
Die komt vanuit grootse universele kracht.
Als je op een dag wakker wordt
En je hart opengaat, zal de energie in jou stromen.
Je ontdekt de hemel,
Terwijl je nog met je voeten op de aarde staat."
Gisteren las ik deze prachtige woorden in het boek KI van Hans Peter Roel. Ze raakte me tot diep in mijn hart. Vandaag vraag ik me af waarom? Welke boodschap in deze woorden komt zo hard binnen? Waarom raakt het mij zo en voel ik beroering in de zuiverste zin van het woord? Kippenvel, tranen en herkenning....dat zijn woorden die ik aan het gevoel geef. Ik zie het als een spiegel. Een spiegel voor mijn ziel. Iets wat ik zelf nog mag aankijken. Doorgrond ik mijn diepste ziel? Wek ik haar tot leven? Ga ik voorbij de grenzen van mijn ego? Is mijn hart open en stroomt mijn energie? Niet het wegstromen waardoor ik me leeg voel maar het stromen waarbij ik in een flow kom, waarbij de stroom mijn hart passeert en daar een liefdevolle, zuivere energie achterlaat. Waardoor ik de hemel ontdek. En wat is dan de hemel? Ik ken dit enkel als de plek waar je terechtkomt als je een braaf mens bent geweest in je leven. Althans zo werd het mij als jong meisje aangeleerd op school. De hemel en de hel. Maar zit je dan in de hel als je de hemel niet voelt? Of is er ook iets als een vagevuur? Een tussenstation waar je even kan uitrusten, bekomen van een eventuele hel en jezelf de toestemming geven om terecht te komen in de hemel. Jouw hemel. Jouw zielsbestemming. En dan zijn we er....je ontdekt jouw hemel, je voelt dat je niet meer op je tussenstation zit, je voelt de flow, de energie, de stroom, je hart dat klopt, hét klopt....je bent in de hemel met je voeten op de aarde.
Reactie plaatsen
Reacties